Openingstoespraak expositieruimte de Verdieping - door Willibrord Felix
Toespraak van Willibrord Felix op de opening van de tentoonstelling in de VERDIEPING te Veldhoven van
21 juni t/m 27 augustus 2010.
Toen Han Klinkhamer mij een tijdje geleden vroeg of ik een toespraakje wilde verzorgen op deze opening voelde ik mij van een kant vereerd, maar had ik tegelijkertijd wel enige schroom want ik ben geen kunsthistoricus of journalist maar gewoon een huisarts enkele dorpen verder stroomafwaarts aan de Maas. Ik heb zijn werk leren kennen via een gemeenschappelijke vriendin en was direct verkocht.
Wie het werk van Han Klinkhamer voor het eerst ziet of al over een langere tijd volgt kan naar mening niet anders dan diep onder de indruk zijn van de scheppingskracht waarmee Han steeds weer nieuwe vormen en beelden weet los te maken uit dat wat hem zo fascineert ; de natuur, het landschap.
In tegenstelling tot landschapsschilders in traditionele zin gaat het in het werk van Han Klinkhamer niet om het getrouw vastleggen van de werkelijkheid, de weergave van een atmosfeer of om de uitdrukking van een persoonlijke emotie. Het werk van Han Klinkhamer is in mijn ogen veelzijdiger. Het gaat in zijn werk namelijk ook over het schilderen an sich ; over licht , ruimte , beweging, verfhuid, de balans tussen lijn en vlak, de wisselwerking van voor- en achtergrond , van onder- en bovengrond en het spanningsveld tussen realiteit en abstractie.
Ik ben van mening dat deze aspecten binnen zijn scheppingproces een belangrijkere plaats innemen dan een streven naar een mooie, sfeervolle idyllische voorstelling.
De natuur en het polderlandschap van de omgeving waar hij woont zijn vooral bron van inspiratie, kunnen worden beschouwd als het vertrekpunt van waaruit hij telkens weer op zoek gaat naar een aanscherping van zijn ideeën en opvattingen over wat schilderkunst is en kan zijn.
Het werk dat als weergave van zijn overwegingen of interne dialoog ontstaat, reikt daardoor dan ook verder dan wat het beeld op het eerste gezicht doet vermoeden.
Ben je als kijker eenmaal in staat om flarden van die dialoog op te vangen dan laat het werk van Han Klinkhamer je niet meer los en wordt het bekijken van zijn werk een spannende belevenis.
Han Klinkhamer onderneemt die zoektocht op een geheel eigen wijze, in een volkomen authentieke stijl. Met de taal die hij daarbij gaandeweg heeft ontwikkeld weet hij een enorme variatie aan indrukken, suggesties en uitspraken te verbeelden.
Soms heeft hij daarbij maar weinig middelen nodig , mag de kleur gedempt en de verf sober blijven en is het aan het lijnenspel of aan het licht om het voortouw nemen. Andere keren mag de verf haar weerbarstige karakter tonen en verschijnen er dikke lagen en onvoorspelbare vormen op het doek die vervolgens door hem bezield worden door er in te krassen of door deze ruw in elkaar te wrijven.
Weer andere keren wordt je als kijker deelgenoot van een discussie over het weergeven van de werkelijkheid, brengt hij realistisch weergegeven planten of struiken samen in een dialoog met abstracte vormen of vervagende achtergronden , al dan niet in scherp contrast met elkaar. In weer andere schilderijen of tekeningen lijkt compositie het hoofdthema van gesprek. Dan trekt hij bijvoorbeeld de onderlinge verhoudingen dermate uit elkaar dat er spanningsvolle dissonanten ontstaan of componeert hij juist een beeld met een prachtige harmonie.
Werk dat zoveel dimensies in zich heeft en nog voortdurend evolueert, getuigt hoezeer Han Klinkhamer betrokken is met zijn onderwerp en vraagt veel concentratie.
Daarnaast kan het werk alleen maar zo strek overtuigen dankzij de grote vaardigheden waar Han Klinkhamer als kunstenaar en als schilder over beschikt.
Zijn toepassing van kleuren is bijzonder. Ogenschijnlijk bijna monochrome vlakken blijken bij nadere beschouwing complementaire kleuren te verbergen zodat deze vlakken een heel levendig karakter krijgen. Andere keren weet hij dit te bereiken door kleur juist heel zorgvuldig in kleine nuances aan te brengen. De voorstelling hierdoor een extra diepte en ruimtelijkheid.
Wat verder natuurlijk niet onvernoemd mag blijven is het krachtige gebaar waarmee hij penseel en mes over doek of over papier stuurt en waardoor het beeld energie krijgt en in beweging komt en soms letterlijk door het oppervlak heen breekt.
Dames en heren u zult inmiddels hebben begrepen dat Han Klinkhamer een kunstenaar is die ik zeer waardeer. Hij maakt werk dat uitnodigt om bij stil te staan, om je in te verdiepen, om je door te laten meevoeren en beelden die je eens zelf hebt opgeslagen weer naar de oppervlakte te laten opstijgen.
Ik nodig u graag uit voor een dergelijk avontuur